Rytmika

Założeniem metody zwanej „rytmiką” jest wykorzystanie muzyki do jak najpełniejszego rozwoju dziecka – fizyczno-ruchowego, intelektualnego, emocjonalnego i estetycznego (w tym muzycznego).

„Rytmika” to metoda wychowania muzycznego, której twórcą jest Emil Jaques-Dalcroze (żyjący na przełomie XIX i XX wieku szwajcarski muzyk i pedagog). W XX wieku rytmika upowszechniła się w Europie i na innych kontynentach. Jako
wszechstronna metoda wspierająca rozwój człowieka stosowana jest w szkolnictwie muzycznym, specjalnym, w kształceniu aktorów i tancerzy, w rehabilitacji. Metoda ta sprawdza się w pracy zarówno z ludźmi dorosłymi jak i z małymi dziećmi. W kształceniu przedszkolnym rytmikę uwzględniono w podstawie programowej.

Zajęcia z rytmiki są oparte przede wszystkim na zabawach muzyczno-ruchowych, podczas których dzieci:

• ruszają się w rytmie muzyki,
• śpiewają,
• grają na instrumentach.

Jednym z podstawowych składników uzdolnienia muzycznego jest poczucie rytmu, dlatego nauczyciel prowadzący uczy dzieci wyczuwać i słyszeć rytm. Poprzez wspólny śpiew rozwija się także słuch melodyczny dziecka. Dzięki zajęciom dzieci mają szansę rozwijać umiejętności słuchowe. Głównym celem zajęć rytmiki jest jednak nie tylko rozwój muzycznych umiejętności dziecka. „Rytmika” to zajęcia muzyczne podnoszące sprawność fizyczną. Ćwiczenia rozwijają aparat mięśniowo-ruchowy, świadomość ciała i ruchu. Zajęcia rytmiczne wpływają też na rozwój emocjonalny. Zarówno muzyka, jak i śpiew oraz taniec mogą mieć działanie relaksacyjne czy terapeutyczne. Wszystkie zabawy rytmiczne rozwijają pamięć, umiejętność społecznych zachowań, uczą pracy w grupie, koncentracji, właściwej reakcji na bodźce.